آخرین بار که ماه روی خورشید را بوسید؛ به یاد داری ؟!!!

شاید وصال من و تو چون روبوسی ماه با خورشید محال باشد !

آن گاه که خورشید خود را به زمین می زند و به خاک می افتد و آسمان طاقت نمی آورد و پنجه در رو می کشد و سیمایش غرق به خون می شود ؛ ماه بدون این که نیم نگاهی به آسمان زخم خورده بیندازد ؛ از روز می گریزد .

عزیزم گریز از روشنایی ناگزیر است .فقط دل من نازک است و طاقت این تعقیب و گریز را ندارد .

می دانم آن گوشه از روی ماه که زیر سایه های دلتنگی پنهان شده نشان از بغض فرو خورده ایست که زیر چهره ی مردانه ای مخفی شده و چاره ای جز سکوت ندارد.

 آن بغض نشکسته را می توان در گوشه ی چین خورده ی چشمانش بنگری .


چیزی بگو
حرفی بزن
ای ماه من

دق کردم
گفتم امتحان دارم نگفتم که حالمو هم نپرسی .

شاید انتظار بی فایده باشد
شاید باید کمی بی خیالت شوم.
نه نمی توانم .