دل خوشم با غزلی تازه همینم کافی ست

تو مرا باز رساندی به یقینم کافی ست

قانعم،بیشتر از این چه بخواهم از تو

گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست

گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم

گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست

آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن

من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست

من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه

برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز

که همین شوق مرا، خوب ترینم! کافی ست ...

آخرین بار که ماه روی خورشید را بوسید؛ به یاد داری ؟!!!

شاید وصال من و تو چون روبوسی ماه با خورشید محال باشد !

آن گاه که خورشید خود را به زمین می زند و به خاک می افتد و آسمان طاقت نمی آورد و پنجه در رو می کشد و سیمایش غرق به خون می شود ؛ ماه بدون این که نیم نگاهی به آسمان زخم خورده بیندازد ؛ از روز می گریزد .

عزیزم گریز از روشنایی ناگزیر است .فقط دل من نازک است و طاقت این تعقیب و گریز را ندارد .

می دانم آن گوشه از روی ماه که زیر سایه های دلتنگی پنهان شده نشان از بغض فرو خورده ایست که زیر چهره ی مردانه ای مخفی شده و چاره ای جز سکوت ندارد.

 آن بغض نشکسته را می توان در گوشه ی چین خورده ی چشمانش بنگری .


چیزی بگو
حرفی بزن
ای ماه من

دق کردم
گفتم امتحان دارم نگفتم که حالمو هم نپرسی .

شاید انتظار بی فایده باشد
شاید باید کمی بی خیالت شوم.
نه نمی توانم .